#oponiak #gruczolakPrzytarczyc
Rozpoznanie „guz kąta mostowo-móżdżkowego” dotyczy lokalizacji guza w obrębie mózgu, a nie rodzaju nowotworu. To guz zlokalizowany w strukturze anatomicznej mózgu określanej jako kąt mostowo-móżdżkowy.
Jakakolwiek patologia w tej lokalizacji może powodować uszkodzenie móżdżku, pnia mózgu lub nerwów odpowiedzialnych za ważne czynności.
Analiza obrazów uzyskanych po badaniu rezonansem magnetycznym pozwala z dużym prawdopodobieństwem przewidzieć, o jaki typ nowotworu chodzi. Pewność daje jednak dopiero badanie histopatologiczne materiału z usuniętego w czasie operacji guza.
#PierwotnaNadczynnośćPrzytarczyc
dr n. med. Magdalena Góralska, prof. dr hab. n. med.
Przytarczyce, to gruczoły (zwykle cztery) zlokalizowane na szyi, w okolicy tarczycy. Wydzielają parathormon (PTH), który reguluje gospodarkę wapniowo-fosforanową organizmu. Pierwotna nadczynność przytarczyc jest chorobą związaną z nadmiernym wydzielaniem parathormonu. Następstwem tego jest zwiększone stężenie wapnia w surowicy krwi, co wiąże się z wieloma powikłaniami. Wapń odgrywa ważną rolę w organizmie. Jest niezbędny do prawidłowego funkcjonowania mięśni, nerwów, warunkuje krzepnięcie krwi, reguluje ciśnienie tętnicze, wpływa na prawidłową czynność serca. W warunkach prawidłowych, kiedy stężenie wapnia we krwi się zmniejsza, parathormon powoduje jego zwiększenie, poprzez uwolnienie jego zapasów z kości, zwiększenie wchłaniania wapnia z przewodu pokarmowego i zwrotne wchłanianie wapnia w nerkach. Jednocześnie zwiększa wydalanie fosforanów. Nadmiar parathormonu powoduje patologiczne zwiększenie stężenia wapnia w surowicy i w moczu. Po pewnym czasie może skutkować to powstaniem osteoporozy, kamicy układu moczowego i pogorszeniem funkcji nerek.
Jakie są przyczyny pierwotnej nadczynności przytarczyc i jak często występuje?
Najczęstszą przyczyną pierwotnej nadczynności przytarczyc jest łagodny rozrost jednego z gruczołów (tzw. gruczolak), co skutkuje zwiększoną produkcją i wydzielaniem PTH. Znacznie rzadziej za nadmierne wydzielanie parathormonu może odpowiadać przerost wszystkich gruczołów, a bardzo rzadko rak przytarczyc. Nadczynność przytarczyc może być uwarunkowana genetycznie i występować rodzinnie. Najczęściej pierwotna nadczynność przytarczyc występuje w szóstej dekadzie życia. Nie ma danych określających częstość występowania tej choroby w Polsce. Na całym świecie częściej chorują kobiety, wg danych amerykańskich choroba występuje u 1:500 kobiet i 1:2000 mężczyzn.
Jak się objawia pierwotna nadczynność przytarczyc?
W początkowej fazie choroby nadczynność przytarczyc zwykle przebiega bezobjawowo. Objawy rozwijają się powoli i są niecharakterystyczne. Należą do nich: osłabienie, zmęczenie, zaburzenia depresyjne, zaparcia, nudności i wymioty, bóle brzucha, osłabienie siły mięśniowej, zwiększone pragnienie i zwiększona ilość oddawanego moczu, bóle w okolicy lędźwiowej i obecność krwi w moczu, bóle kostne, złamania patologiczne
Najczęściej diagnostykę w kierunku nadczynności przytarczyc rozpoczyna przypadkowe stwierdzenie zwiększonego stężenia wapnia w rutynowym badaniu krwi. Rzadziej są to uszkodzenie nerek i objawy ze strony układu kostno-stawowego, które sugerują przewlekły charakter choroby. Bardzo groźnym powikłaniem nadczynności przytarczyc, związanym z dużym stężeniem wapnia jest przełom hiperkalcemiczny będący stanem bezpośredniego zagrożenia dla życia i wymagający hospitalizacji pacjenta.
Jak lekarz ustali diagnozę pierwotnej nadczynności przytarczyc?
Po zebraniu wywiadu i zbadaniu pacjenta, lekarz wykona badanie stężenia wapnia całkowitego i/lub zjonizowanego, fosforanów i parathormonu we krwi. Charakterystyczne jest zwiększone stężenie wapnia i parathormonu oraz zmniejszone stężenie fosforanów. Do badań uzupełniających zalicza się ocenę dobowego wydalania wapnia z moczem i stężenie witaminy D w surowicy.
Potwierdzenie pierwotnej nadczynności przytarczyc i rozważane leczenie operacyjne stanowi podstawę rozpoczęcia diagnostyki obrazowej przytarczyc. Początkowo wykonuje się badanie ultrasonograficzne (USG) szyi, pozwalające w niektórych przypadkach uwidocznić powiększoną zmianę ogniskową. Ważnym badaniem obrazowym jest scyntygrafia przytarczyc.
W trakcie diagnostyki ocenia się także możliwe powikłania choroby, wykonując następujące badania:
oznaczenie stężenia kreatyniny w surowicy (ocena funkcji nerek),
USG jamy brzusznej (ocena pod kątem obecności kamicy nerkowej),
badanie densytometryczne nasady bliższej kości udowej, kręgosłupa lędźwiowego i kości przedramienia (ocena pod kątem osteoporozy).
Osoby, u których stwierdza się jedno z wymienionych kryteriów: wiek poniżej 50. roku życia, niewydolność nerek, istotnie zwiększone stężenie wapnia w surowicy krwi, kamica nerkowa, osteoporoza, złamania kości kwalifikowane są do zabiegu chirurgicznego. Zakres i rodzaj operacji ustala chirurg na podstawie obrazu klinicznego i wyniku badań obrazowych.
Негізгі бет *1*
Пікірлер: 104