Uit: Kruispunt - Woorden van troost | RKK, 16 oktober 2011
Voor een bijzondere aflevering van Kruispunt keerde ik na 20 jaar terug naar mijn geboortehuis in Wierden, aan de Jacobsonstraat. Met dank aan Inge, vriendin en buurmeisje van vroeger, die ervoor zorgde dat ik nog een keertje binnen mocht kijken! Ook ontmoette ik er 'mijn' pastoor van vroeger, emeritus pastoor Jan Oude Vrielink.
Kruispunt filmde mij n.a.v. het verschijnen van de bundel Woorden van Troost van Leo Fijen die op 18 oktober 2011 werd gepresenteerd. In de bundel staan vijf door mij geselecteerde gedichten. In de tuin lees ik er een voor, het gedicht 'Achterom' van de Twentse dichter Willem Wilmink. Voor mij is dit het troostgedicht.
ACHTERLANGS
De meeste treinen rijden achterlangs het leven
Je ziet een schuurtje met een fiets ertegenaan
Een kleine jongen is nog op, hij mag nog even.
Je ziet een keukendeur een eindje openstaan.
Als je maar niet door deze trein werd voortgedreven,
zou je daar zonder meer naar binnen kunnen gaan.
Zodra de schemer was gedaald,
was je niet langer meer verdwaald.
En je ontmoette daar niet eens verbaasde blikken.
Je zou toch komen? Iedereen had het vermoed.
Ze zouden even haast onmerkbaar naar je knikken,
want wie verwacht is, wordt maar nauwelijks begroet.
Je zou je zomaar aan hun tafel kunnen schikken
en alle dingen waren plotseling weer goed.
Je hoefde daar geen druppel alcohol te drinken,
want grenadine zou je smaken als cognac.
Je zag het haardvuur achter micaruitjes blinken,
er kwam een merel zitten zingen op het dak.
En die paar mensen die je nooit hebt kunnen missen,
kwamen daar binnen met een lach op hun gezicht.
Je zou je voortaan nooit meer in de weg vergissen,
je deed het boek van alle droefenissen dicht.
Maar ach, de trein is doorgegaan
en kilometers daarvandaan.
WILLEM WILMINK
Негізгі бет Daan Westerink in Kruispunt aflevering Woorden van troost
Пікірлер: 1