Hoe was Antarctica?
Niet te beschrijven!
Deze video komt aardig in de buurt en geeft een sfeerindruk van onze reis in december 2023.
Gemaakt door de crew aan boord van de Hondius.
Deze video werd als afsluiter getoond met beelden en foto’s van onze reis.
En het kwam binnen en raakte me diep in mijn gevoel!
Er droop wat langs mijn gezicht!
Dikke, dikke tranen…
Niet meer te stoppen.
Ik word zó ongelofelijk diep geraakt!
Ik mijn hart, hoofd, verstand en gevoelens, dat ik serieus niet weet wat me overkomt.
Dit was het dan.
Dit is het einde.
Van de reis, het seizoen, mijn klote 25 jaar en ineens zie ik de video als een einde van alles.
Maar ook als begin van iets nieuws.
Zodra ik dat besef?
Dat het nu écht tijd is voor acceptatie en deel drie van mijn leven?
En er een afscheid is van deze reis en symbolisch gezien van alles bij elkaar?
Samengevat in deze ene video?
Dat alles maakt me volledig van slag!
Deze emotie kende ik nog niet eerder.
Verstikkend en overweldigend en het was niet meer tegen te houden!
Ik werd zittend op die vensterbank totáál overmand door gevoelens en heftige emoties en heb mijn tranen niet meer onder controle…
Als een klaterende waterval biggelen ze langs mijn wangen naar beneden.
De muziek zwelt nog eens aan en ik laat alles los.
Alle emoties, pijn, verdriet en ellende komt er ineens uit terwijl ik naar deze video kijk.
En het moment van alleen ervoor moeten staan, met niemand in mijn corner.
Behalve de man naast me: Jens; een van de crewleden.
Die pakt een zakdoekje en pakt mijn hand vast.
Dat laat me nog harder huilen…
Wat is het precies dat me zo emotioneert?
Ik kan het niet uitleggen.
De combinatie van alles!
Sowieso de vermoeidheid van alle afgelopen maanden en jaren voorop.
Maar ook het besef van wat ik heb mogen zien, de dankbaarheid daarvoor.
De video begint en de muziek?
Die pakt me direct!
Ik kijk over de koppen van mijn gasten heen naar de video en voel me weer heel even net zo alleen als in Búzios.
Al die beelden?
De momenten en avonturen, die we samen hebben beleefd in Antarctica?
Waarom voelt het dan alsof ik er alleen ben?
Deze video?
Dat zijn foto’s van mij en alle gasten, ook al zijn het niet echt mijn foto’s.
We hebben dit letterlijk allemaal gezien.
Samen met z’n allen!
Iedereen heeft er zijn gevoelens bij.
En toch zit ik weer helemaal in mijn eentje aan de zijlijn.
Dát is wat deze video met me doet…
De beelden en muziek worden mooier en mooier en het besef van nederigheid?
Dat alle zorgen en problemen er toch verdorie niet toe doen, als je ziet wat ik heb mogen zien!?
Let it go…
En dat deed ik..
Het was niet meer te stoppen.
Geen mens die het zag.
En ik zag zelf ook niks meer…
Alleen die lieve Jens naast me.
Deze expeditie gids had me vanaf het eerste moment gepakt met zijn boeiende verhalen over Shackleton.
Soms is er een instant connectie en dat was nu ook.
Maar direct na de video, heb ik de connectie verbroken, want ik móest weg.
Naar buiten.
Ademen…
Ik kwam adem tekort en werd niet goed.
Dit trof me zó in het diepst van mijn hart!
Luid en duidelijk kwam deze prachtige video bij me binnen.
Dankjewel Antarctica!
-------------------------
Vervolgens ga ik even naar buiten om af te koelen en de tranen weg te vegen.
Diep geraakt en overmand door emoties, vlucht ik bijna direct uit de lounge en wil ik maar één ding: weg!
Ik móet naar buiten.
Frisse lucht, want ik word serieus echt niet goed joh…
Dat is wat deze práchtige video met me doet!
Ik merk dat ik écht te hoog in mijn emoties zit en de tranen me nader staan dan het lachen.
Van puur geluk…
Van dankbaarheid.
In een lesje nederigheid.
Dat we er niet toe doen in het leven…
En alle bijzaken al helemaal niet.
Búzios had me al een hele wijze levensles erbij gegeven.
Maar deze reis?
Let it go…
En dat wilde ik even buiten gaan doen, want ik had echt even frisse lucht nodig.
De tranen bleven maar komen!
Wat gebeurt er toch met me?
Zo heftig…
Ik heb geen warme jas aan, maar dat deert me niet.
De kou omhult me als een warme deken lijkt het wel.
Ik sta in mijn uppie op het buitendek, met tranen in mijn ogen en een kop, die op ontploffen staat!
Ik stap dus compleet van slag de koude buitenlucht in, haal diep adem en recht voor mijn neus verschijnen er ineens twéé regenbogen!!
Dit kán niet waar zijn.
Zie ik dit goed?
Ik doe nog een stap naar voren om bij de reling te komen, veeg mijn tranen weg en kijk recht op de twee mooiste regenbogen die ik óóit gezien heb!!
Niet één, nee 2!
Naast elkaar…
Het is goed zo.
En ze worden feller en feller tot ze samenvoegen en ik de mooiste regenboog ooit zie!
Ik sta als genageld aan het dek, kippenvel over heel mijn lichaam en een golf van warmte en kou stromen tegelijk door mijn lichaam.
Terwijl ik dit nu typ, voel ik het gevoel weer en komen de tranen weer in de ooghoekjes.
Ik pak mijn regenboogkettinkje vast en voel het…
Dankjewel Antarctica!
Ik ben er weer…
Denk daar deze twee prachtige regenbogen bij en hopelijk snap je dan waarom dit alles me zo intens diep raakt…
Негізгі бет Expeditiecruise Antarctica 2023 - Nicole van den Broek
Пікірлер: 5