Mezrabotanım
İlk kan benden düştü toprağa
Nice canlar vermişim.
Nice destanlar yazmışım.
Kan ile aynı yaştayım.
Bin yıllardır ayaktayım.
Yağmur yağarken
Nergiz topladım şehrimde.
Orak saladım toprak anaya
Avuç içinde buğday tanesi saydım.
Kan kokusundan ana kokusunu
ayırt eden kuzular otlattım.
Dağlarda kurt kovaladım namlu ucunda
Kendi toprağına hasret bir canım
Dilimde kelepçelenmiş söylemlerim var benim.
Yok sayılan bin yılların
feqiye teyran'ım Ben
Ahmed-i Hani'yim
Molla Ahmed-i Cezirî'yim
Yazıyım, ateşim, medeniyetim, tarihim ben
Mezrabotanım
Henkiyim, Anım, Mardukum, Mazdekım
Avestayım Ben
Yeni çağa baş koyduğum bir yerde
Günahlarımı döktüm bir mabette
Urgan bağladım göbeğimde.
Çarmık ile gerildim çarmığa.
Bir duvardı içimdekine ağladığım
Semah durdum barışa
Tavus i melekler topraklarımda
Elbağlamış ortak acıların
Beni ben eden canlarım var benim.
Mezrabotanım korkarım sermeye
Siyabendim süphan dağında
Can veririm xece gelir ardımdan
Memim zinin gözlerinde ölürüm.
Azrail çöker göğsüme
İmkansıza vurulurum. Zembilfroşum ben
Tövbekarım ölüm reddi aşkımdan hoş gelir bana
Can veririm aşk çobanıyım dağlarda.
Негізгі бет Mezrabotanım Belgesel şiir
Пікірлер: 2