28 lipca 1480 roku turecka flota 128 okrętów i 28 galer podpłynęła pod Otranto, leżące na najdalej wysuniętym południowo-wschodnim wybrzeżu Włoch, w Apulii. Rozpoczęło się oblężenie, którym dowodził doświadczony wezyr Gedik Ahmed Pasza. Mieszkańcy miasta nie mogli uwierzyć własnym oczom, widząc muzułmanów pod murami. Miasto, w którym rezydował nieliczny garnizon, nie mogło się spodziewać szybkiej pomocy. 29 lipca 400 żołnierzy garnizonu wraz z mieszkańcami schroniło się w zamkowej cytadeli. Obrońcy zamku nie mieli dział. Hrabia Francesco Largo, komendant twierdzy, zdawał sobie sprawę, że ze względu na brak żywności i wody nie ma mowy o stawianiu dłuższego oporu. Z miasta na północ wyruszyli gońcy, by ostrzec o niebezpieczeństwie resztę półwyspu i prosić o szybką pomoc. Wieści o tureckiej inwazji lotem błyskawicy rozeszły się po Włoszech, budząc przerażenie. Nad całym półwyspem, a może i Europą, zawisła groźba islamizacji, tym bardziej że Turcy organizowali już wyprawy na Węgry i Austrię. Czy Rzym podzieli los Konstantynopola? Mieszkańcy Otranto mieli jeszcze w pamięci los jego obrońców. - „Ale skoro tylko żołnierze znaleźli się w mieście, wszyscy połączyli się w dzikiej pogoni za łupem… Zabijali każdego, kogo spotkali na ulicach, bez różnicy mężczyzn, kobiety i dzieci. Krew płynęła strumieniami…” - opisuje to wydarzenie historyk Steven Runciman w „Upadku Konstantynopola 1453”. Zgodnie ze zwyczajem, Gedik Ahmed Pasza wysłał posłów z żądaniem poddania miasta. Zaoferował, że w razie kapitulacji mieszkańcy zostaną oszczędzeni. - Chrześcijanie się nie poddadzą - brzmiała odpowiedź obrońców. Na potwierdzenie tych słów klucze miasta zrzucono do morza. Następnego dnia rano obrońcy spostrzegli, że część żołnierzy garnizonu zeszła po murach miasta i uciekła. Zostało ich tylko 50, jednak przez prawie dwa tygodnie trwała zażarta obrona murów zamkowych. Nad ranem 12 sierpnia artyleria wroga zrobiła w nich wyłom. Rozpoczęła się beznadziejna, wobec przewagi wroga, walka wręcz. Turcy wyrżnęli obrońców i ruszyli na ulice, mordując każdego, kto stanął im na drodze. Dotarli do katedry wypełnionej modlącymi się o ratunek ludźmi. W niej wezwali arcybiskupa Stephana Agricolę, biskupa Stefana Pendinellego i hrabiego Largo, by odrzucili krzyż i przyjęli islam. Kiedy ci odmówili, ścięto całą trójkę wraz ze wszystkimi znajdującymi się w kościele księżmi. Katedrę zamieniono na stajnie, zamordowano wszystkich mężczyzn powyżej pięćdziesiątki, a kobiety i dzieci poniżej 15. roku życia wysłano do Albanii jako niewolników.
Pasza kazał przyprowadzić 800 mężczyzn, którzy przeżyli batalię, przed swoje oblicze. Oznajmił, że jeżeli przejdą na islam, zachowają życie. Dla potwierdzenia tych słów wezwał księdza apostatę o imieniu Giovanni, który zaczął ich namawiać do porzucenia Chrystusa, obiecując im jednocześnie zaszczyty i bogactwo. Wtedy przemówił jedyny męczennik znany nam z nazwiska. Był nim krawiec Antonio Primaldo. „Jestem gotów tysiąc razy umierać za Chrystusa” - zawołał. Ten okrzyk podjęli pozostali. Wściekły Achmed Pasza rozkazał ich uśmiercić. Egzekucja rozpoczęła się następnego dnia, 14 sierpnia 1480 roku. O świcie 800 powiązanych sznurami więźniów przyprowadzono na wzgórze Minervy. Jako pierwszy został ścięty krawiec Primaldo. Według legendy, jego bezgłowy korpus w czasie egzekucji pozostałych więźniów pozostawał w pozycji stojącej. Turcy przygotowywali się do marszu na Rzym. Papież Sykstus IV, który już wcześniej, widząc wzrost muzułmańskiej potęgi, bezskutecznie wzywał do krucjaty, po raz kolejny zaapelował do władców chrześcijańskich o solidarną pomoc. Niebezpieczeństwo było tak wielkie, że na wszelki wypadek przygotowywano ewakuację Rzymu. Na apel papieża odpowiedziały Węgry, Francja i państwa-miasta Italii z wyjątkiem związanej z Turkami traktatem pokojowym Wenecją. Wiosną 1481 roku armia chrześcijańska pod wodzą księcia Alfonsa, syna króla Neapolu, wyruszyła do Apulii. W maju 1481 roku zmarł sułtan Mehmed II. Na swoim grobowcu kazał zamieścić epitafium: „Zamierzałem podbić Rodos i podporządkować sobie Włochy...”. Turcy opuścili Włochy, pozostawiając w Otranto garnizon. We wrześniu chrześcijanie zdobyli miasto, a do tego czasu ciała męczenników leżały niepogrzebane. Współmieszkańcy spontanicznie otoczyli ich czcią. W drugiej połowie XVIII wieku, w 1771 r., papież Klemens XII zatwierdził trwający „od niepamiętnych czasów” kult. W 2007 r. Benedykt XVI podpisał dekret o męczeństwie poniesionym za Chrystusa.
Muzyka użyta w filmie:
Voices by LiQWYD / liqwyd
Creative Commons - Attribution 3.0 Unported - CC BY 3.0
Free Download / Stream: bit.ly/3AFB4TD
Music promoted by Audio Library • Voices - LiQWYD (No Co...
Song: LiQWYD - Winter
Music provided by Vlog No Copyright Music.
Creative Commons - Attribution 3.0 Unported
Video Link: • LiQWYD - Winter (Vlog ...
Reverie, Pt. 2 by Lucjo / lucjomusic
Creative Commons - Attribution-NoDerivs 3.0 Unported - CC BY-ND 3.0
Негізгі бет Otranto
Пікірлер: 2