Μια σκακιέρα που λέγεται ζωή κι όλοι ‘θελαν να ήμουν το πιόνι μαριονέτα χαλασμένη, δε σηκώνει αφού η ψυχή μου δεν ανοίγει, η κατάσταση με πνίγει με μια αύρα υποκρισίας το μυαλό μου το τυλίγει μια ομίχλη δειλίας σπέρνει γύρω της ευχές τα όνειρα να γίνονται απότομα πληγές βασανιστικές, εξοντωτικές, εξοντωτικές, μαχαίρι στην καρδιά μου είναι εικόνες σαν κι αυτες κι όμως η ώρα για τα τελευταία λόγια μου είναι μακριά κι εσωτερική ελευθερία διαλέγω ξανά σκόρπιες σκέψεις μαζεύω, χτίζω λέξεις στο χαρτί υπερένταση που σέρνει μαζί της την οργή γιατί όλα εκείνα που το φως ξέρουν να κρύβουν μ’ ένα ψέμα και που πάντα αφήνουν πίσω τους κηλίδες από αίμα είναι ανώδυνο όμως το ταξίδι μες της φαντασίας τα μονοπάτια ξενυχτάω με τα όνειρα μου και κομμάτια από το χθες επειδή κατάλαβα καλά πως μόνο έτσι η ζωή μου θα κυλίσει με τον τρόπο που σε μένα θα αρέσει κι όσο αντέξει η αντίσταση αυτή στο δόγμα θα επιτρέψει μια πορεία στο φως και το καλύτερο μονοπάτι γι’ αυτή… θα επιλέξει Μια πορεία στο φως κι ένας γκρίζος ουρανός να κλαίει κι εγώ πάλι νιώθω μοναχός επαναστατώ λοιπόν, με τις τύψεις πολεμώ στο παρελθόν Μια πορεία στο φως κι ένα γέλιο θαρρείς πόσο παιδικό, μελαγχολικό για να δεις πως τ’ αστέρι που ανατέλει είναι μουσική κλείσ’ τα μάτια, άκου ταξίδεψε κι εσύ… Σ’ ένα σύννεφο αντί για μαγικό χαλί βρίσκομαι πάνω και βλέπω, ψηλά απο εκεί κάποια κορμιά χωρίς σκιές που έχουνε χάσει σε κακές στιγμές το χθες σαν ένα άστρο που πέφτει προς τη γη έχουνε πάψει να πιστεύουνε σε ‘κείνη την ευχή που ‘τανε χαμένη, σε τάφους τους θαμμένη και τώρα πια κανείς απ’ αυτούς δεν επιμένει Μα όπως αρχίζει η μουσική μας παράσταση κι όλα σου θυμίζουν μια στρωμένη επανάσταση η μελωδία έρχεται και σε καταφέρνει η ψυχή σου ησυχάζει σαν πισωφέρνει εκείνο το φως που είχανε χαμένο μ’ εκείνο το χαμόγελο που ήταν πικραμένο κι αν ένα δάκρυ έχει κυλίσει τίποτα απ’ το κακό δεν έχει λησμονήσει κοίτα τι μας θυμίζει ένας γέροντας σοφός πως στης ζωής τα μονοπάτια κανείς δεν μένει μοναχός τ’ αστέρια μιας ράτσας κατευθύνει ο ουρανός και τώρα όλοι ακολουθούν πορεία στο φως. Μια πορεία στο φως κι ένας γκρίζος ουρανός να κλαίει κι εγώ πάλι νιώθω μοναχός επαναστατώ λοιπόν, με τις τύψεις πολεμώ στο παρελθόν Μια πορεία στο φως κι ένα γέλιο θαρρείς πόσο παιδικό, μελαγχολικό για να δεις πως τ’ αστέρι που ανατέλει είναι μουσική κλείσ’ τα μάτια, άκου, ταξίδεψε κι εσύ… Μονάχος μου ταξίδευα με άγνωστη πορεία με στόχο απλά να βρω στον κόσμο λίγη ουσία εμπόδια στον δρόμο μου θα στέκονται πολλά όμως τ’ όνειρο θερμαίνει τη δική μου την καρδιά αισθάνομαι πως πλάι μου δεν έμεινε κανείς κι ανδρίκελο με είχαν, μα τι να θυμηθείς; πως οι λίγοι και εκλεκτοί προνόμια θα έχουν ενώ οι άλλοι έξω απ’ τη φάση για πάρτη τους θα τρέχουν πως το κρυμμένο φως όλοι μας θα δούμε αλλά κατά βάθος δεν αξίζει γιατί κάποιοι θα το πούνε κανόνες κι αντιλήψεις φτιαχμένοι με σοφία με στόχο να γιατρέψουν τη δική σου απληστία όμως ποιος μπορεί να καθορίζει τη ζωή μας κι αν νομίζει πως γνωρίζει την ευχή της ψυχής μας ας καταλάβει πια πως τα ψέμματα τελειώσαν και τώρα όλοι ξέρουν ποιοι χρωστούν και ποιοι πληρώσαν το δίκιο είμαι σίγουρος πως είναι απ’ τη μεριά μου γι’ αυτό τριγύρω κοίτα και ξέχνα τη σκια μου κι από ψηλά σαν μας βλέπει ο θεός (Razastarr) … πορεία στο φως! Μια πορεία στο φως… κι ένας γκρίζος ουρανός να κλαίει… Razastarr.. για άλλη μια φορά… η κλίκα της στάχτης… Μια πορεία στο φως… κι ένας γκρίζος ουρανός να κλαίει…
Пікірлер: 5