Ντίνο μου, σου χρωστώ πολλά… Μου έμαθες να ζω ελεύθερα, γιόμισα συγκλονιστικές εμπειρίες από την φιλία μας, έζησα μοναδικές στιγμές κοντά σου, νέο παιδί εγώ πλάι σ’ έναν πραγματικά μεγάλο, που με τιμούσε με την φιλία και την αγάπη του!
Σκεφθείτε πόσο σημαντικό είναι για ένα δεκαοκτάχρονο να βρεθεί στο δρόμο ενός καταξιωμένου κορυφαίου ατόμου, ενός πρωταγωνιστή της ζωής και της σκηνής, να συνδεθεί μαζί του με μια βαθιά, αυθεντική, αληθινή φιλία και να έχει την ευκαιρία να «θητεύσει» και να διδαχθεί τόσα πολλά κοντά του. Αυτό συνέβη με τον 18χρονο Κωνσταντίνο Γκιουλέκα, που μετρούσε μόλις ένα χρόνο στη δημοσιογραφία, και γνώρισε μέσα από μια συνέντευξη για την εφημερίδα «Ελληνικός Βορράς», στην οποία εργαζόταν, τον Ντίνο Ηλιόπουλο… Έναν από τους πιο προικισμένους και ταλαντούχους ανθρώπους της εποχής μας. Εκείνη η συνέντευξη - θυμάμαι ήταν κάποιο μεσημέρι Κυριακής, σ’ ένα εστιατόριο, στη γωνία Προξένου Κορομηλά και Βογατσικού - υπήρξε η αφορμή για να ξεκινήσει μια πολύ ωραία φιλική σχέση με τον μεγάλο Ντίνο Ηλιόπουλο που κράτησε ως το τέλος της ζωής του. Μια φιλία που για τον νεαρό τότε δημοσιογράφο μεταβλήθηκε σε μια σχέση «μαθητείας», μέσα από την οποία έμαθα τόσα πολλά για το θέατρο, για τη ζωή, για τον άνθρωπο. Ευγνωμονώ τον Θεό που με έστειλε στο διάβα του να τον συναντήσω.
Ο Ντίνος Ηλιόπουλος, όπως και ο Μίμης Φωτόπουλος, ο Μίμης Τραϊφόρος και η Σοφία Βέμπο και ο Νίκος Ξυλούρης, με τους οποίους συνδέθηκα ιδιαίτερα στα νεανικά χρόνια μου είναι οι άνθρωποι που, μαζί με τους γονείς και τους δασκάλους μου, σφράγισαν, χάραξαν, μου χάρισαν μια καλύτερη ζωή. Τους κρατώ βαθιά στην πιο φεγγαρόφωτη γειτονιά της μνήμης και της καρδιάς μου, τους ευχαριστώ, τους ευγνωμονώ για όσα μου έμαθαν, γιατί μου έδωσαν την ευκαιρία να ζήσω κοντά τους μοναδικές στιγμές, γιατί με βοήθησαν να ανοίξω τα φτερά μου και να πετάξω. Ίσως χωρίς αυτούς η ζωή μου ως τώρα να ήταν πιο φτωχή, μονότονη, απλώς μικροαστική.
Ντίνο, Μίμη, Σοφία, Μίμη, Νίκο θα σας θυμάμαι πάντα… όσο ζω!
Θεσσαλονίκη, Αύγουστος 2014
Η συνέντευξη αυτή είναι μοναδική, όχι, φυσικά, γιατί την πήρα εγώ, αλλά γιατί ο Ντίνος Ηλιόπουλος απέφευγε να δίνει συνεντεύξεις και μάλιστα τηλεοπτικές. Ήταν ένα δώρο που έκανε στο πνευματικό του παιδί, όπως με αποκαλούσε, και δόθηκε στα τελευταία χρόνια, λίγο πριν φύγει από κοντά μας.
Негізгі бет Συνέντευξη Κώστα Γκιουλέκα με τον Ντίνο Ηλιόπουλο (Εκπομπή "Εν Ονόματι του Λόγου" 5.7.1996)
Пікірлер: 8