Ω ναι. Θυμάστε πριν κάτι βίντεο που είπα πως μην ξεγραφτειτε. Ε κάντε το τώρα. Δυστυχώς το αρχείο της ερτ αν έχει υλικό σε σχέση με τη γενικότερη κατάντια οσων αφορά το ρετρό υλικό, σε σχέση με το πραγματικό τους αρχείο είναι ελάχιστο, και όσων αφορά ότι απασχολεί το κανάλι μας, μηδαμινό.
Γι αυτό αναγκάστηκα να διαβώ τον ρουβικωνα, όχι όμως για πολύ, έτσι να παίξουμε στις όχθες του χαζονοσταλγοντας, γιατί εκεί από το 99 μέχρι το 05 είναι μια περίοδος χωρίς κάτι το εξαιρετικο, αλλά με ιδιαίτερα περίεργη ατμόσφαιρα, δεν την λες παρακμιακη γιατί λεφτά υπήρχαν, αλλά δεν είχε και συγκινήσεις συλλογικές, σαν να πατάς σε μια έρημη περιοχή που είναι απαγορευμενη, και αυτο του δίνει η απομακρυσμενη θλίψη, ένα ξεχωριστό φίλτρο που πιάνει τη μοναδικότητα της στιγμής και την επεκτείνει, έστω για ένα μικρό χρονικό διάστημα, όσο κρατάει το βίντεο τουλάχιστον και λίγο παραπάνω, αναβιώνοντας την κάθε φορά, βλέποντας πως ο σπόρος είναι εκεί, όσο ισχνος κι αν είναι, και σκάει έστω και για λίγο, σαν εκείνα τα φασόλια και τις φακές που φυτρωναν στα μπαμπακια, και μετά από τις τόσες σχολικές αποτυχίες μας, το ολοπρασινο χρώμα τους δεν το ξεχασαμε ποτέ, οσες φορές κι αν τα σνομπαραμε σαν τα μυριζαμε στον πνιγηρο διάδρομο της πολυκατοικίας φτάνοντας στο σπίτι μετά το σχολείο, αναμεμειγμενο με τη μυρωδια της παλιάς πολυκατοικίας, που την ξεχνουσαμε στη καθημερινότητα, μα όπως γυρνουσαμε από το χωριό, σαν βλέπαμε με μια μελαγχολική ελπίδα την πρωτη αστικη στάση, ήδη έρχονταν στα ρουθούνια μας και εκανε κάποιες μερες να φύγει, δίνοντας μία περίεργη θλιμμένη αίσθηση σε εκείνες τις μέρες, με το πρωινο φως την πρώτη μέρα να τρυπωνει ισχνο μέσα από τα παντζούρια που θα ανεβάσει η μητερα μας μια και καλή για κάμποσους μήνες, για να φτάσει ο θόρυβος της πόλης που μας βασανίζει τα πρωινά, και τις νύχτες να μας νανουριζει τόσο γλυκά, για να τον θυμηθούμε όταν ακουσουμε τον ίδιο της τρυφερό αχο όταν αγκαλιάσουμε την κοπέλα που αγαπήσαμε για πρώτη φορά σε έναν πολυσύχναστο γκρίζο δρόμο της αθηνας, καθώς ο ήλιος δίνει χρώμα στο φιλί μας όπως βυθίζεται στην άκρη της πόλης. (ποζεροσημειολογοι της ερτ.Σας ξεσκισα. Ρουφάτε.)
Τελοσπαντων, πέρα από την πλάκα, οι μουσικές κουλτούρες που μέχρι τότε ήταν ο νο1 τρόπος κοινωνικοποιησης των νέων, είχαν αρχισει να παρακμαζουν. Οι ρειβαδες είχαν ήδη κάει, πηγαινοερχοντουσαν μηχανικά και αυτόκαταστροφικά στα ίδια πάρτυ χωρίς την φρεσκάδα και τη ζωντανια που δημιουργεί κάτι που τώρα μόλις γεννιέται και τους έδινε καύσιμο μέσα τα 90ς. Εμείς οι μεταλαδες αν και εδώ στην μίζερη Ελλάδα κάναμε στα 90ς το μαζικό ξεπεταγμα μας, με τη βοήθεια των ραδιοφώνων, του mtv, του ροδον, αλλά και το ευρωπαϊκό μεταλ να μας δίνει και τη δύναμη να αυξανόμαστε και να πληθαινουμε, καπου εκεί στα 00ς με το ινταστριαλ και τα διάφορα νιου μεταλ, μπήκαμε κι εμείς στη μηχανική υποστήριξη, που δεν άντεξε και πολύ και κλάταρε.
Aπο την άλλη, το διαδίκτυο δεν είχε τόσο εξελιχτεί για να προσφέρει διεξόδους. Τα διάφορα fb Instagram ήταν μακριά, από τσόντες την έβγαζες με κάτι πιξελιασμενους κωλους αν δεν ήσουν συγγενης του Μπιλ γκειτς και κατέβαζες τσόντα χωρίς να κολλήσεις τόσους ιούς όσους αν πηδουσες ακαποτος το 82 στη νέα Υόρκη πίσω από κάνα παρκαρισμένο φορτηγό 4 η ώρα ξημέρωμα, όπως επίσης και τα μπλογκ και τα MySpace, που ακόμα και αν δεν είχαν την σημερινή αμεσότητα, είχαν την ποιότητα με ολίγην από γνωριμία, ήθελαν κι αυτά κάποιο καιρό να εμφανιστούν. Με angelfire την βγάζαμε, ανελέητες ανωμαλίες εξ Αμερικής , φτιαχνομασταν με την Αφροδίτη κουλη στο Mad, και όπως αναφέρει το ρεπορτάζ, ψάχναμε για γνωριμίες με τσατ.
Ωχ θεέ μου. Δε ξέρω τις δικές σας εμπειρίες. Οι δικές μου πάντως, μόνο κάποιος αρρωστημένος χαοτικός σουρεαλιστης συγγραφέας ας θα μπορούσε να την σκαρφιστει. Η βλακεια,η παράνοια, η αγαμια, η βαρεμαρα, η καφρίλα, χτύπησε κόκκινο. Απο εκείνη την εποχή διαδικτυακά, μόνο πιστεύω στα φόρουμ ήταν καλή φάση αν και δεν συμμετείχα. Που και που ακόμα και τώρα πετυχαίνω διάφορες ενδιαφέρουσες greeklish συζητήσεις, και όποιος συμμετείχε ενεργά τότε, πιστεύω θα είχε ωραίες αναμνήσεις.
Κι από video games προσωπικά πάντως που αναφέρει, αδιάφορο με άφηναν. Ήμουν νερντοπαιδο του SNES και ps1, που γούσταρε 2d rpg να χάνεται, και αυτό το 3d action κονσολοπανηγύρι της εποχής με αφησε αδιάφορο. Αν συνδυάσω και τη διασκέδαση που περιοριζόταν σε κάτι θλιβερές βόλτες στον Πεζόδρομο του θησείου, παλι καλά που με βοήθησουν να επιβιώσω σε εκείνη την σκληρή εποχη όλες οι rpgαρες που ξεχυθηκαν από τα Windows 98. Baldurs gate, icewind Dale, Gothic, divine divinity, Diablo, morrowind, Arcanum, fallout, και οτι άλλο πανεμορφο μας χάρισε απλόχερα ο "εγκέφαλος" εκεί Πατησίων στα δικά μας φτωχά ζαλισμένα μυαλά, μέχρι να φτάσει το 06, το 07,το 08 (διότι η σημιτικη περίοδος από μπαχαλα ήταν κι αυτή έρημη. Ρισπεκτ σε όσους αυθεντικους μοναχικούς αναρχικούς έδρασαν τοτε ηρωικως μέσα στην μικροαστικά καταναλωτική μέθη)και γυρνάμε πάλι εκεί στα πέριξ για μπαχαλοπεριπετειες με εμάς πρωταγωνιστες , αλλά πάντα προσεκτικοι μην ράγισε ο ΝΑΟΣ.
Негізгі бет Τεχνολογία του 2001 (αρκουδομηνυματα, ps2, Napster, chat)
Пікірлер: 443