“Χθες είδα πάλι στον ύπνο μου τον πατέρα.
Καθόμασταν οι δυο μας σ’ ένα τραπέζι με καρό τραπεζομάντιλο.
Κάποιος μας έφερε δυο ποτηράκια και κρασί.
-Είσαι καλά; Του λέω.
-Καλά, καλά, και μου ‘πιασε το χέρι.
-Άντε, στην υγειά σου, είπε.
Σήκωσε το ποτήρι, τσούγκρισε και το άφησε πάνω στο τραπέζι.
-Δεν πίνεις; Ρώτησα.
-Εσύ να πιεις, απάντησε. Εγώ δε θέλω να ξεχάσω…”
(Γιάννης Βαρβέρης, Ο πατέρας δεν πίνει στους ουρανούς}
Γιορτή του Πατέρα σήμερα
και δεν ήξερα τι να κάνω για σένα.
Δώρα βέβαια δεν μπορείς να πας στους πεθαμένους
εξ'άλλου τι να τα κάνουν αν τους τα πας ;
Αν τους πεις όμως
" έτσι σε φανταζόμουν 5 χρονών που αλάργεψες ; "
αλλά πάλι πως να το ακούσουν εκεί πάνω ;
οι ριπές του ανέμου
έχουν διπλάσια ένταση
από την ταχύτητα του
δεν θα ακούσουν λέξη.
Άραγε δεν μένει τίποτα ;
όχι δεν μένει
μπορείς όμως να δείξεις στον ε α υ τ ό σου
πως είναι ο πατέρας σου
που κουβαλείς μέσα σου .
Αντωνάκη μη πας στο δόμο
σε πατήσει τ ατοκίνητο
Καλή σου ώρα Πατέρα
όσο Ζω θα Ζεις
Негізгі бет Το Ιπτάμενο Ζεϊμπέκικο στην καυτή άμμο της Ζωής : Μιά Ζωή στο Ρίσκο - Σωτηρία Λεονάρδου.
Пікірлер