ჩვეულებრივი საღამოა.
ჩვეულებრივად ბრუნდებიან
სამსახურებიდან, ჩვეულებრივი,
უჩვეულობას გადაჩვეული ადამიანები.
.
ვდგავარ გამათბობელთან
და ფანჯრიდან ვუყურებ ნაცრისფერ ზეცას.
წელში მოხრილ და კანგადამძვრალ ლამპიონს,
და მინდა, ახლა, გარეთ ვიდგე, ვიდგე და თოვდეს.
.
აქ არაფერი აღარ ხდება ისე, როგორც მე მინდა.
მეც აღარა ვარ ისე, როგორც მე მინდა.
შენც არ ხარ, იქ, სადაც მე მინდა.
ვეღარ ვლოცულობ,
ისე, როგორც...
.
ყველაფერი არეულია. იმდენად უწესრიგოა
ეს ჩვეულებრივად ყოფნა, იმდენად მტვრიანი,
რომ სუნთქვა მიჭირს და გამუდმებით ვახველებ,
ვახველებ საკუთარ თავს, საკუთარ სინემდვილეს,
ყელში გაჩხერილი ფხასავით - აქ არაფერია უჩვეულო.
.
რაც უფრო ვემსგავსები ადამიანებს, მით უფრო
მიკვირს, როგორ შეუძლიათ ასე ...
როგორ შეუძლიათ ამ სხეულებში,
ამ კანში ყოფნა.
ისე დაძინება, ერთხელ არ დაფიქრდნენ
სიკვდილზე და ისე გაღვიძება, რომ არ გაუხარდეთ
ახალი დღე, ახალი ფურცელი, ახალი შანსი.
.
ყველაზე მაღალ შენობაზე მინდა ავიდე,
ყველაზე მაღალი ტაძრის გუმბათზე,
როგორც იმ წიგნშია და დავიღრიალო -
რა ჯანდაბააა?!
თვალები სად გაქვთ?
გულები სად გაქვთ?
თავები სად გაქვთ?
.
და ასე რჩებიან სურვილები სურვილებად,
ხელის ჩაქნევით
და "ერთი ამის დედაც ვატირე!"-თი იფნატებიან,
იშლებიან, იღვენთებიან, რადგან ამ ქალაქში,
ამ ქვეყანაში, ამ პლანეტაზე, ადამიანებს
საკუთარი ტკივილების მოსმენაც აღარ შეუძლიათ
არა თუ სხვისი - არა თუ შენი - იმდენი სატკივარი
აქვს ყველას - პირველრიგში კი საკუთარი, დაკარგული,
თავები. თვალები. გულები.
.
რა ჯანდაბაა მეთქი?!
რა ჯანდაბა?!
თორრნიკე ნაროზაული
Негізгі бет Музыка თორრნიკე ნაროზაული - უბრალო საუბრები (რა ჯანდაბაა?!)
Пікірлер: 30