Ik wilde vanaf m'n zesde jaar al dokter worden. Nou ja, eigenlijk eerst zuster. En toen zei mijn moeder: ‘Nee hoor, als meisje kan je ook dokter worden. En volgens kun jij dokter worden.’ Dat zei ze.
Ik leun heel erg achterover. Als mensen binnenkomen vraag ik ook niet: hoe gaat het met je? Ik vraag: vertel. Ik haal er dingen uit, en daar stuur ik op. En wat ik heel veel zie, is dat ik er eigenlijk pas bij nodig ben als er een conflict is.
Per definitie zitten wij in dat spanningsveld van werkgever en werknemer. Dus als het advies van mij noodzakelijk is, dan betekent het dat ze er samen niet uitkomen. Dus ik zie mezelf ook als mediator daarin en vind dat ook juist leuk, want heel vaak is er maar heel weinig voor nodig om een werkgever en een werknemer weer met elkaar in gesprek te brengen.
Heel veel van wat mensen doen is werk. Mensen halen heel veel voldoeningen uit het werk. Je leeft maar één keer, roepen we altijd. Je wilt allemaal een ei leggen, allemaal iets achterlaten. Hoe mooi is het dan om met mensen in dat gebied aan de slag te zijn? Het leuke is dat werken ook een medicijn is. Als je dat als deel van je toolbox in kan zetten om mensen beter te maken, daar word ik heel blij van. Werk is gewoon een extra medicijn wat ik als dokter in kan zetten.
Негізгі бет Wendel Slingerland Bedrijfsarts
Пікірлер