Urszula Kryger - mezzosopran
Tomasz Herbut - fortepian
słowo o muzyce - Andrzej Gładysz
PROGRAM
Zdzisław Jachimecki (1882-1953)
Królewna do słów Stanisława Brzozowskiego (1902)
Tęsknica do słów Zdzisława Dębickiego (1905)
Humoreska do słów Henryka Zbierzchowskiego (1905)
Mieczysław Weinberg (1919-1996)
Stare Listy op.77 do słów Juliana Tuwima (1962)
1. Staruszkowie
2. Zegary biją
3. Śmierć Isaaka Kona
4. Walc starych panien
5. List miłosny
6. Ballada starofrancuska
7. Lorelei
8. Ostatni list
Ludomir Różycki (1883-1953)
1. Kiedy odejdę w dal
2. Nad morzem
3. Płyną ciche, srebrne łzy
4. Kiedy Cię moje oplotą sny
5. Powiało na mnie
6. Na księżycu czarnym
7. Zahuczał wicher
8. Nokturn (Las płaczących brzóz)
Simon Laks(1901-1983)
Huit Chants Populaires Juifs (1947)
1. Ich bin a balegole
2. Wigenlid
3. Di Gildernepawe
4. Unsererabeni
5. In droïsnis a triber tog
6. Gwaldzebrider
7. Di alte Kashe
8. Fraïtik far nacht
Zapomniane pieśni polskie
Na przestrzeni zaborów pieśń, obok opery narodowej, urosła do rangi jednego z najważniejszych gatunków, doskonale wpisujących się w twórczość narodowo-patriotyczną.
Pieśni pisali wszyscy wielcy i uznani, by wymienić choćby Fryderyka Chopina (nawet jeśli był to marginalny nurt w jego dorobku), Stanisława Moniuszkę, czy Mieczysława Karłowicza. Listopadowy wieczór będzie doskonałą okazją do wspomnienia kompozytorów, którzy nurt pieśni kontynuowali w 1. połowie XX wieku, a dziś pozostają mało znani, czasem
dopiero przywracani do artystycznej świadomości narodowej.
Zdzisław Jachimecki został zapamiętany głównie jako historyk muzyki i kompozytor, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, autor szeregu syntetycznych opracowań historii polskiej kultury muzycznej, a także pierwszych biografii Bartłomieja Pękiela, Władysława Żeleńskiego, czy Karola Szymanowskiego. Prowadził również działalność jako krytyk
muzyczny, a wraz z publicystyczną aktywnością w pierwszej dekadzie XX wieku zaczęły się ukazywać jego próby kompozytorskie, na gruncie pieśni, tak bliskiej poczuciu romantyzmu i polskiemu patriotyzmu. Wykorzystując teksty współczesnych mu poetów skomponował m.in. Królewnę (sł. Stanisława Brzozowskiego), Tęsknicę (sł. Zdzisława Dębickiego) i
Humoreskę(sł. Henryka Zbierzchowskiego). Mieczysław Weinberg urodził się w Warszawie, w pierwszych miesiącach niepodległości i ze stolicą Polski związane były jego młode lata. Z muzyką obcował za sprawą ojca, gwiazdy miejscowych teatrów rewiowych, ale odebrał również profesjonalne wykształcenie muzyczne w klasie fortepianu Józefa Turczyńskiego, a następnie rozpoczął naukę w konserwatorium muzycznym, którą przerwał wybuch II wojny światowej. Jego twórczość w Związku Sowieckim można zaklasyfikować w dwa nurty. Zarobkowo pisał głównie muzykę dla teatrów, rewii, cyrków i radia. Z potrzeby serca poświęcał się natomiast pieśniom, muzyce kameralnej i
symfonice. W 1946 roku został przez reżim stalinowski oceniony jako kompozytor „pesymista”, a w 1948 roku zakazano wykonywania szeregu jego kompozycji. W 1953 roku jako „burżuazyjny żydowski nacjonalista” został aresztowany i niemal rok spędził w więzieniu. Od egzekucji uratowała go tylko śmierć Stalina.
Tak trudnych doświadczeń życiowych nie miał z kolei Ludomir Różycki, przedstawiciel kompozytorów młodopolskich w koncertowym repertuarze. Wywodząc się z muzycznej rodziny, sam podjął studia artystyczne w warszawskim konserwatorium. Naukę kontynuował w Królewskiej Akademii Muzycznej w Berlinie pod okiem Engelberta Humperdincka. Działał we Lwowie, Paryżu, Berlinie, a po odzyskaniu niepodległości wrócił do Polski, podejmując intensywną działalność kompozytorską, a od 1930 roku również pedagogiczną w warszawskiej Wyższej Szkole Muzycznej, którą kontynuował po II wojnie w Katowicach, na tamtejszej PWSM. W swojej twórczości niejednorodny, skłaniał się głównie do stylistyki neoromantycznej, z powodzeniem wykorzystując słowiańskie tradycje ludowe i aplikując je do własnych kompozycji, przybierających czasem kierunek panslawistyczny.
Finał koncertu przeniesie nas ponownie do tradycji żydowskiej, bo jej
przedstawicielem był pochodzący z Warszawy, Szymon Laks.
Dr Andrzej Gładysz
Partnerzy: Fundacja PZU, Stowarzyszenie Autorów ZAIKS, Związek Artystów Wykonawców STOART, Towarzystwo Muzyczne im. H. Wieniawskiego w Lublinie, Yamaha Music Europe.
Projekt zrealizowany dzięki wsparciu Miasta Lublin, współfinansowany z budżetu Województwa Lubelskiego.
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury, Dziedzictwa Narodowego i
Sportu pochodzących z Funduszu Promocji Kultury - państwowego funduszu celowego, w ramach programu „Muzyka”, realizowanego przez Narodowy Instytut Muzyki i Tańca.
Patroni medialni: TVP Kultura, TVP 3 Lublin, Polskie Radio Lublina S.A., Radio Centrum, Nowe Radio, Kurier Lubelski, Dziennik Wschodni, Gość Niedzielny.
Realizacja koncertu: Łukasz Jakubowski, Paweł Giergisiewicz
Przygotowanie fortepianu: Michał Bednarski, Sylwester Dmuchowski, Damian Maksymiuk
Негізгі бет Zapomniane pieśni polskie / Fonie Lublina 2021
Пікірлер: 1