საქართველოს დედაქალაქი ტაძართა სიმრავლით გამოირჩევა. თბილისში, როგორც ქართულ ისე რუსულ მართლმადიდებლურ ეკლესიებსაც შეხვდებით. ერთ-ერთი მათგანია - მარჯანიშვილზე მდებარე ტაძარი, რომელიც რუსული ეკლესიის მიერ წმინდანად შერაცხული რუსი სახელმწიფო მოღვაწისა და მხედართმთავრის, ალექსანდრე ნეველის სახელს ატარებს.
ეკლესიაში ორი ტრაპეზია: წმინდა ალექსანდრე ნეველისა და წმინდა ნიკოლოზ საკვირველმოქმედის სახელობის. მეორე ტრაპეზი 1900 წელს, საკურთხევლის მარჯვნივ მდებარე ეკვდერში, რუსეთის იმპერატორ, ნიკოლოზ II-ის მირონცხების საპატივსაცემოდ დაარსდა.
ტაძარი 1864 წელს აშენდა. მშენებლობა რუსეთის წმინდა სინოდის მიერ გამოყოფილი თანხისა და მორწმუნეთა პირადი შემოწირულობების საფუძველზე მიმდინარეობდა. 1870-1880იან წლებში ეკლესია მნიშვნელოვნად გაფართოვდა - ჩრდილოეთის, დასავლეთისა და აღმოსავლეთის მხარეს მიშენებული ნაგებობების ხარჯზე ტაძრის ტერიტორია მოცულობაში ორჯერ გაზარდა. ამ პერიოდში დასავლეთის მკლავზე დააშენეს გუმბათიანი სამრეკლო. ალექსანდრე ნეველის ტაძრის არქიტექტურა რუსული ხუროთმოძრვრული სტილის ადრეული ნიმუშია. ფასადების გაფორმებაში კლასიციზმის ელემენტებიცაა გამოყენებული.
ნეველის ტაძრის ტერიტორიაზე მდებარეობს გუმბათიანი სამლოცველო, რომელიც1869 წელს გლამაზდინების ოჯახის მიერ აიგო. აქვე, ტაძრის ტერიტორიაზე, მარჯანიშვილისა და ნინოშვილის ქუჩების გადაკვეთაზე მდებარეობს თეოდორისეული ღვთისმშობლის ხატის სახელობის სამლოცველო, რომელიც 1913 წელს აშენდა და რომანოვების დინასტიის მმართველობის 300 წლის იუბილეს მიეძღვნა. 1988 წელს ტაძარი ხელახლა შემოიღბა და ახალი კარიბჭე დაიდგა.
გასულ საუკუნეში, კომუნიზმის ეპოქაში, როდესაც გლინის უდაბნოზე კონტოლი გამკაცრდა, იქაური სასულიერო პირები საკმაოდ რთულ ვითარებაში აღმოჩნდნენ. გლინის უდაბნოში შეწყდა ღვთისმსახურება და მონასტერი დაიხურა. გლინის უდაბნოდან წამოსული ღვთისმსახურები, სწორედ წმ. ალექსანდრე ნეველის სახელობის ტაძარს აფარებდნენ თავს. მათ შორის იყო სქემმიტროპოლიტი ზინოვ (მაჟუგა). კომუნისტურ პერიოდში, გლინის მონასტრის დახურვის შემდგომ, საქართველო გახდა მისი მეორე სამშობლო. აქ გახდა ის მღვდელმონაზონი, არქიმანდრიტი, ეპიკოპოსი და თეთრიწყაროელი მიტროპოლიტი. მან გამოიარა დევნა, სატუსაღო ბანაკები და ყველგან შეინარჩუნა ერთგულება ღვთისა, სახე ღირსეული მონაზონისა და მოყვასის სიყვარული.
ტაძარში მისი საფლავი.... სწორედ მეუფე ზინობმა წმ. ალექსანდრე ნეველის სახელობის ტაძარში 1957 წელს აღკვეცა ბერად ილია შიოლაშვილი, დღეს უკვე სრულიად საქართველოს კათოლიკოს პატრიარქი, უწმინდესი და უნეტარესი ილია მეორე.
მეუფე ზინობის წინამძღვრობით წმ. ალექსანდრე ნეველის ტაძარში მოღვაწეობდნენ ასევე გლინის უდაბნოს ბერიები, სქემარქიმანდრიტები ანდრონიკე ლუკაში და სერაფიმე რომანცოვი. მათ საკმაოდ რთული ცხოვრება გამოიარეს, მაგრამ ყოველთვის ღმერთზე მინდობილი და ქრისტიანული სათნოებების მატარებელი იყვნენ. აღსანიშნავია, რომ ეს წმინდა მამები - მეუფე ზინობი, ასევე სქემარქიმანდრიტები ანდრონიკე და სერაფიმე 2009 წლის 21 აგვისტოს რუსეთის ეკლესიამ წმინდანებად შერაცხა.
მარჯანიშვილის ქუჩაზე, ალექსანდრე ნეველის ეკლესიის ეზოში, ტაძრის უკანა მხარეს, ალბათ შეგვიმჩნევია, რომ ყოველთვის ხალხმრავლობაა, ადამიანები მამა ვიტალის (სიდორენკო) საფლავთან მიდიან, სანთლებს ანთებენ, ლოცულობენ და მამა ვიტალის შემწეობას სთხოვენ. ამ წმინდა მამამ სიცოცხლეში დაიბარა: "მოდით ჩემს საფლავთან, თქვენს გასაჭირზე, როგორც ცოცხალს მომიყევით და დაგეხმარებით". ვის არ შეხვდებით მის საფლავთან - ბავშვს, ახალგაზრდას, ასაკოვანს… თითოეულს სწამს, რომ წმინდა მამა მათ თხოვნას შეასრულებს, გულმხურვალედ ლოცულობენ და მეოხებას სთხოვენ. აქ მისული მორწმუნეებისგან უამრავ საოცარ ამბავსა თუ ისტორიას მოისმენ, რომ მამა ვიტალი მათ პრობლემების დაძლევაში ეხმარება.
მოღვაწეობის მანძილზე ისეთ სიმდაბლეს მიაღწია, ყველაფრისთვის უღირსად მიიჩნევდა თავს. თუმცა მამა ვიტალი ბავშვობიდან ღვთის რჩეული იყო. მას არაერთი ხილული სასწაული უკავშირდება. როდესაც მამა ვიტალი გარდაიცვალა, მისი ცხედარი ალექსანდრე ნეველი ტაძარში დაასვენეს. მიცვალებულს წესი სრულიად საქართველოს კათოლიკოს პატრიარქმა, უწმინდესმა და უნეტარესმა - ილია მეორემ აუგო. როდესაც მსახურებისას გარდაცვლილისთვის მიტევების ფურცელი უნდა ჩაედოთ ხელში, მიცვალებულმა მამა ვიტალიმ ხელი გაშალა, და ფურცლის ჩადების შემდეგ ისევ შეკრა. ეს ფაქტი იმ მომენტში ტაძარში მყოფმა ხალხმაც დაინახა და კამერის ფირმაც შემოინახა.
ვინც კი მამა ვიტალის იცნობდა და მასთან ურთიერთობის ბედნიერება ჰქონდა, ყველა აღნიშნავს, რომ ბერის გასაოცარი რწმენა, უკიდეგანო სიყვარული, სამაგალითო მორჩილება და თავმდაბლობა ადამიანებს საოცარ ატმოსფეროს უქმნიდა. მამა ვიტალიმ თავისი სასულიერო ცხოვრების დიდი ნაწილი აფხაზეთის მთებსა და თბილისში გაატარა. 20 წელი იმსახურა თბილისის ალექსანდრე ნეველის სახელობის რუსულ მართლმადიდებლურ ტაძარში.
Негізгі бет ალექსანდრე ნეველის ეკლესია
Пікірлер: 5