Mijn eerste wensberoep? Dat is toch wel iets heel anders. Ik wilde vuilnisman worden.
Ik was het vak neurologie aan het instromen. Op een ochtend liep ik op de gang. Ik zag de rij van spreekkamers voor mij en dacht: Oh, mijn hemel! Hier zit ik.. de rest van mijn leven. In die spreekkamer, mensen de meest vreselijke diagnoses te vertellen waar we eigenlijk vanuit neurologie heel weinig aan kunnen doen. Toen voelde ik me opeens niet zo lekker. Ik dacht dat het hyperventilatie was en ben naar mijn collega's van longgeneeskunde gegaan. Heb ze gevraagd: kunnen jullie uitsluiten dat het iets ernstigs is? Er was niks. Toen wist ik wat ik moest doen. Ik ben naar mijn baas gegaan en heb ontslag genomen. Daarna heb ik mij aangemeld voor bedrijfsgeneeskunde. Een vak buiten het ziekenhuis. Breed in de maatschappij. Divers werk en bijna elke dag weer nieuwe dingen zien.
Je hebt binnen het bedrijf te maken met mensen die de schoonmaak doen tot en met degene die de toko 'bestuurt'. Dus je zit niet de hele dag in je spreekkamer alleen maar een-op-een met mensen in gesprek te zijn. Je gaat naar buiten, naar bedrijven toe. Je ziet dingen.
Ook niet onbelangrijk is denk ik dat je veel autonomie hebt over je eigen agenda. Werk je ‘s morgens of ‘s middags? En welk dagdeel? En in alle eerlijkheid, zeker als je werkt als zelfstandige bedrijfsarts: dan heb je ook best een leuk inkomen!
Негізгі бет Madelijn de Kleine Bedrijfsarts
Пікірлер: 1