Μες στην τρεμάμενη φλόγα
Τρέμει δειλά το φως από τη λάμπα την παλιά του πετρελαίου
και μου ’φερε όμορφα στο νου εικόνες παιδικές σε τρυφερές ομίχλες.
Θύμησες άλλης εποχής, χρόνια χαμένα
και βαθιά στη μνήμη αναπαυμένα.
Μες σε παιχνίδια ονειρικά, το τρέξιμο πετάρισμα σε φυσικές αλάνες.
Φιλονικίες για το ποιος και το γιατί, μια συνεχής αδημονία
ποιος είν’ ο πρώτος, ποιος ο ήρωας, ποιος είν’ ο τρίτος...
Δειλές οι ερωτικές ματιές, πρώτες του πόθου αναλαμπές
κρυφά σωσμένες σε καρδιές πίσω από φτώχειας ρούχα.
Το γέλιο να κυριαρχεί και να χαρίζει μια πρωτόγονη,
ανέμελη ευφορία.
Μακριά το άγχος φορτωμένο μελαγχολικά
στην πιο μεγάλη καθηκόντων ηλικία, μες σε ρυτίδες θλιβερές
μα μεγαλείου ζωγραφιστές από την τέχνη φύση.
Το μεροκάματο ζωή, συνείδηση και ηθική σε αρετών σοκάκια
με βήμα γρήγορο οι γονείς γυρίζουν νύχτα απ’ τη δουλειά
και το πρωί ξανά σιωπή, χωρίς ομπρέλα στη βροχή,
μόνο σκοπός και προσοχή σε αυστηρές αρχές και ρήσεις.
Συναίσθημα και συμβουλή, ζεστή αγκαλιά με ροζιασμένα χέρια,
λιτά τα λόγια πριν τον ύπνο ενωρίς, μόνο σιγά,
ψιθυριστά τα απαραίτητα.
Οι αλάνες πάντα μαγικές, πλημμυρισμένες με φωνές, διαφωνίες
και η ζωή ν’ αγκομαχά στων γερασμένων τα κορμιά
σκληρά, αδυσώπητα.
Τώρα μονάχοι πορευόμαστε κι εμείς παλαιοί συντρόφοι
σ’ απωλειών διαδρομές, του χρόνου τις περιστροφές
σ’ οδύσσειες μοιραίες, ραψωδίες μύριων πόθων.
Εδώ θα αποκοιμηθώ, ρεμβάζοντας τη μαγική της λάμπας φλόγα,
θέλω να ζήσω μια στιγμή από αυτή την εποχή μαζί με φίλους,
τους αφελείς, τους παιδικούς, που με αθώα τη ματιά
κλέβαν με πάθος όνειρα για της ζωής το μαγικό το «Είναι»...
Καθώς θα τρέχουμε μαζί για ν’ απολαύσουμε τον άνεμο μιαν άνοιξη,
με ανθισμένες λεμονιές κι άρωμα από πορτοκαλιές,
εκεί στην ίδια αλάνα των ονείρων να τελειώσουν όλα.
Και με τα μάτια μας κλειστά να ζούμε τ’ όνειρο ιδανικά
μες στην τρεμάμενη τη φλόγα φωτεινά για πάντα.
Δημήτρης Βίκτωρ
Ιούνιος 2013
Негізгі бет Ойын-сауық " ΜΕΣ ΣΤΗΝ ΤΡΕΜΑΜΕΝΗ, ΦΛΟΓΑ " - Ποίημα και απαγγελία: Δημήτρης Βίκτωρ
Пікірлер: 4